Woodstock still alive!

Vandaag een hele rit door de tablelands, wetlands en het rainforest gemaakt. Om even over negenen eerst naar de lokale markt van Mossman. Stelde niets voor maar oh zo leuk. Een kapper (zeil uitgerold en party tent opgezet), massage salon (matje uitgerold op het gras), lokale fruitboeren, 2e hands rommel. Hier en daar een verdwaalde hippie met wat kralen en kettingen. Alles bij elkaar misschien 20 tenten/tafels/kleedjes.

Via Mount Molloy door de Mareeba Wetlands naar Mareeba en Atherton. Daar de lunch gebruikt in een lokale tent en via Herberton en Mt. Hypipamee National Park (met de krater en waterval), Misty Mountains, de Atherton Tablelands, de Millaa Millaa Lookout, in de mist, naar Millaa Millaa voor een drietal watervallen. Langs Malanda naar de volgende stop in Yungaburra. Wat hebben we daar gelachen in de Yungaburra Pub & Hotel. De plaatselijke 55 plussers hadden zich op het terras verzameld en vermaakten zich kostelijk met muziek en gezang. Heb je niets te doen, pak je instrument en kom gezellig langs. Gertruid op haar dwarsfluit, Anjo met zijn banjo, John en Manon allebei met een accordeon, John, Billy, Ron en Saar allen met een gitaar en als je echt geen instrument hebt neem je 2 stokjes mee en sla die ritmisch tegen elkaar. En iedereen ging er zo helemaal in op. Leek wel of er een paar in trance waren. De topper was toch wel de dame met het hondje op haar schoot. Wat kon die vals zingen. Maar wat was het geweldig om te zien. En het hotel? Een heel leuk gebouw, maar of wij daar ooit een kamer zouden nemen? Veel langer konden we niet blijven genieten want Angje zat maar te zeuren over het tijdsschema en de invallende duisternis. Dus op weg naar de laatste stop, de Cathedral Fig Tree. Wat een bizarre maar geweldige boom in weer een ander regenwoud. Daarna op weg terug via de Gillies Highway. Draaien, keren, haarspeldbochten en ga zo maar door en ook amper een andere weggebruiker te bekennen. Daar moest hij dus perse voor het donker doorheen zijn.
Uiteindelijk via Gordonvale en Cairns noordwaarts langs de kust terug naar Port Douglas waar we om half 8 weer aankwamen. Na dat laatste stuk begrijp ik ook waarom Angelo zo met zijn tijdschema zat bij de Gillies Highway. Ruim 25 kilometer slingeren in het donker. Dat had je inderdaad niet in die bergen moeten hebben in het pikkedonker.
Vertrokken voor 400 kilometer in de zon met 26 graden en onderweg wisselend regen, mist, zon, regenbogen en temperaturen dalend tot 16 graden. Rijdend in de zon, de afslag nemend naar een lookout en 600 meter verder in de dichte mist staan. Allerlei soorten landschappen. Geweldig. En de klapper van de dag: Angje aan het rijden, slinger de slang over de wegen. En ik genietend om mij heen kijken. Kangoeroes zoekend. En hij ziet er eentje in het wild. Ja hoor, hij ziet weer een kangoeroe zei ik. Neem een ander in de maling. Jij zit op de weg te letten. Nou was het mega rustig op de weg. Hij remt, rijdt achteruit op de snelweg en wat zit daar? Ik moet echt beter kijken en hem toch wat vaker geloven. Je kan er honderden zien, maar ja het gaat om het idee.

Ook leuk is dat je overal waarschuwingsborden ziet met de ene keer krokodillen, dan weer kwallen, overstekende kangeroes of slippery when wet. In de souveniersshop hadden ze er eentje op damesondergoed en strings (knap nog om dat er op te krijgen) met een tekst die zich wel laat raden!! Die Aussie hebben humor.