Saguenay, Canada

Gisteren een zeedag. Wat is de zee eigenlijk een intrigerend iets. Zo onvoorspelbaar.... Op sommige dagen is die zo krachtig, onstuimig, donker (pik zwart) met meters hoge golven die tegen het schip aan kletteren. Dat zijn de dagen dat de zee mij eigenlijk best wel angst inboezemt. Op andere dagen is de zee kalm, vlak, lieflijk, rustgevend en bijna uitnodigend. Dan is de zee in mijn beleving een lust voor het oog. Zeker als je, net als gisterenmorgen wildlife kan spotten. Weer grote groepen dolfijnen voorbij zien zwemmen. Wat blijft dat n machtig gezicht! Vervolgens kan je uren naar de zee blijven turen zonder dat je ook naar iets tegenkomt. En je blijft hopen. Hopen op het moment dat.....

In principe ben ik intussen wel zover dat ik geen foto's van de dolfijnen, zeehonden, walvissen of orka's meer probeer te maken. Honderden foto's met alleen ergens n zwart stipje is wel genoeg. Maar aan de andere kant (erg tegenstrijdig I know).... het blijft kriebelen. Je hoopt toch ooit die ene mooie en vooral duidelijke foto te maken. Een springende dolfijn of de staart van een walvis met het opspattende water.... Ach je moet wat te dromen houden......

Daarom stond ik vanmorgen alweer om 5.45 uur buiten. Op zoek naar dat moment. Helaas moet ik nog even volhouden. Het enige wat ik zag waren 2 zeehondjes. Maar wat was het weer een genot om naar het spel van de wolken te kijken. Ze deden er echt alles aan om de fjorden in het niets te laten verdwijnen.....

Vandaag hadden we een excursie geboekt. Hiken in het Saguenay Fjord National Park. In de beschrijving stond als omschrijving moeilijk en zwaar. Met een 35 man in een schoolbus naar het park en daar werden we in 2 groepen verdeeld. Een die wat sneller ging en sowieso naar de top en eentje die wat rustiger aan zou doen. De mensen braken hun nek voor de eerste groep en die  was dus te groot. Wij deden onder andere een stapje terug en onze "langzame" groep had 15 man. Op weg naar een hoogte verschil van ruim 300 meter, een wandeling van 1.6 km en ca 500 trappen al dan niet in de vorm van keien. Na nog geen 500 meter en net 50 trappen begonnen de eerste al: hoe ver nog, is het nog ver klimmen? Tip : lees een keer de beschrijving als je iets boekt. Een voor een vielen ze af. Wij, de langzame groep bereikten de top met 9 man. De "snelle" groep moet nu nog aankomen. 9 uit 35, waarom boek je dan zoiets? De klim was leuk. Het uitzicht was adembenemend. Terug bij de boot nog even de stad in gegaan. Leuk, maar niets bijzonders. Het hoogtepunt van deze dag voor Angelo was de Jean-Claude Tremblay arena, oftewel de ijsbaan.

Nu op weg naar Quebec voor de volgende stop.